Inwestycje spółki Uzdrowisko Horyniec

Wizualizacja: Pro Gress

Lecznicze właściwości źródeł siarczkowych z terenu Horyńca znane były od dawna. Miała tu bywać w celach zdrowotnych Marysieńka Sobieska, a nawet sam król Sobieski. Udokumentowane początki uzdrowiska to jednak dopiero połowa XIX w., kiedy to książę Antoni Oskar Poniński urządził pierwszy, prymitywny zakład kąpielowy. Kuracjusze korzystali z pochodzących z samowypływów, zlokalizowanych nieopodal niewielkiego potoku o nazwie Glinianiec, dwóch źródeł siarczkowych: z jednego do kąpieli, z drugiego do picia. Kąpiele odbywały się w prostym drewnianym budynku, w którym urządzono trzy kabiny z trzema wannami każda. Kuracjusze (w sezonie nawet 300 osób) mieszkali w karczmie, w klasztorze, w oficynie dworskiej lub u okolicznych gospodarzy.

Zaczęło się od „Róży”

Pierwszy odwiert wykonano w 1919 r. Powstałe źródło książę Poniński, na cześć swojej córki, nazwał „Róża”. Po bezpotomnej śmierci księcia Kaliksta Ponińskiego, włości horynieckie poprzez małżeństwo przechodzą w ręce znanego wielkopolskiego bankiera Stanisława Karłowskiego. Koniec lat 20. ubiegłego wieku otwiera nowy rozdział w dziejach uzdrowiska. W 1928 r. Karłowski wraz ze swymi synami – Janem i Zygmuntem zbudował nowe, również drewniane łazienki mieszczących 38 kabin, w tym 8 borowinowych. W sezonie korzystało wówczas z zabiegów około 600 kuracjuszy. Do 1927 r. wykorzystywano wodę ze źródła „Róża”. Kilka lat później wykonano dodatkowe odwierty. Tak powstały dwa dodatkowe źródła „Wojciech” i „Artur”. Lata 30. XX w. to dla Horyńca złoty okres. Wybudowano wówczas szereg willi (m. in. Regina, Dora, Maria, Lwowianka, Felicja, Józefinka, Jasna, Nowina, Rzeszowianka) i pensjonatów uzdrowiskowych (Aleksandrówka i Kalikstówka). W sumie 16 obiektów dysponowało około 400-500 pokojami dla gości. Budynki te w pełni zelektryfikowane połączone były także siecią kanalizacyjną. Wówczas w sezonie z zabiegów korzystało około 1000 kuracjuszy.

Wszystkie urządzenia kąpielowe i większość pensjonatów zostały zniszczone w czasie II wojny światowej. Próby odtworzenia uzdrowiska nastąpiły w 1957 r. W 1962 r. wybudowano z inicjatywy Centrali Rolniczych Spółdzielni mały zakład przyrodoleczniczy. W 1969 r. powstało w zaadaptowanym pałacu Ponińskich sanatorium „Metalowiec”. W 1973 r. zakład przyrodoleczniczy został przejęty przez P.P. „Uzdrowiska Polskie”, w tym też roku Horyniec uzyskał status uzdrowiska.

Inwestycja w jakość

Działająca w Horyńcu-Zdroju spółka „Uzdrowisko Horyniec” przebudowuje dwa najstarsze sanatoria Jawor I oraz Jawor II, których standard daleko odbiega od wymagań gości. Całkowicie wyburzony zostanie jeden z nich, który do lat 80. ubiegłego wieku służył jako pomieszczenie gospodarcze. W jego miejsce powstanie nowoczesny piętrowy pawilon z windą, przeszklonymi pokojami z balkonem i luksusowym wyposażeniem. Oba sanatoria zostaną połączone w kształt litery „L”. Znajdzie się w nich miejsce dla 50 miejsc noclegowych w pokojach jedno- i dwuosobowych. Obiekt ma być gotowy na początku przyszłego roku. Autorem projektu przebudowy jest Biuro Projektów PRO-GRESS z Lubaczowa.

Jak podkreśla Piotr Cencora, prezes spółki „Uzdrowisko Horyniec”, po przebudowie obiekt sanatoryjny „Jawor” służył będzie kuracjuszom komercyjnym. Koszt przebudowy to wydatek ok. 4 mln zł. Inwestycja finansowana będzie z środków własnych spółki pochodzących głównie z kredytu oraz dokapitalizowania realizowanego przez właściciela czyli Samorząd Województwa Podkarpackiego zgodnie z umową o komunalizacji spółki, a także funduszy dysponowanych przez NFOŚiGW.

- Trzeba zaznaczyć, że spółka „Uzdrowisko Horyniec” funkcjonuje na zasadach komercyjnych i jakiekolwiek angażowanie środków właściciela może się dokonać po spełnieniu przez realizowaną inwestycję „testu prywatnego inwestora” weryfikowanego przez UOKiK. Nie ma więc mowy o rozdawnictwie publicznych pieniędzy na komercyjne inwestycje – wyjaśnia prezes Piotr Cencora.

„Uzdrowisko Horyniec” jest spółką podległą samorządowi województwa podkarpackiego, słynie z leczniczej borowiny, specjalizuje się w leczeniu chorób reumatycznych, neurologicznych, schorzeń narządu ruchu i osteoporozy.