Odznaczenie dla profesora Jerzego Maternickiego
RZESZÓW. Podczas XX Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Lublinie Prezydent Andrzej Duda wręczył odznaczenia państwowe zasłużonym historykom, uczestnikom zjazdu.
Prezydent Andrzej Duda wręcza odznaczenie profesorowi Jerzemu Maternickiemu. Fot. prezydent.pl
Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w pracy naukowo-badawczej i dydaktycznej, za osiągnięcia w upowszechnianiu wiedzy i pielęgnowaniu pamięci o historii Polski odznaczony został m.in. profesor Jerzy Maternicki, wieloletni wykładowca Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Jerzy Maternicki urodził się 28 grudnia 1935 r. w Warszawie, jest absolwentem Wydziału Historycznego UW (1958); doktorat (1966); habilitacja (1971), uczniem prof. Wandy Moszczeńskiej. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978, a zwyczajnego w 1988.
Od skończenia studiów do 1997 r. pracował na Uniwersytecie Warszawskim. W 1994 rozpoczął pracę na pół etatu w ówczesnej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, od 1997 na pełen etat, kierownik Zakładu Historii Historiografii i Metodologii Historii.
Kierownik Ogólnopolskich Zespołów Badawczych „Polskie środowisko historyczne 1918-1939” (1983-1990) i „Tradycja grunwaldzka: (1988-1990), przewodniczący (później współprzewodniczący) Międzynarodowego Zespołu Badawczego „Wielokulturowe środowisko historyczne Lwowa w XIX i XX w.” (2002-2007), współprzewodniczący Międzynarodowego Zespołu Badawczego „Historia-mentalność-tożsamość. Miejsce i rola historii oraz historyków w życiu narodu polskiego i ukraińskiego” (od 2007).
Zawodowo zajmuje się studiami nad historiografią polską XIX i XX w., w szczególności nad środowiskami historycznymi Warszawy, Krakowa i Lwowa oraz ewolucją poglądów metodologicznych historyków i ich zapatrywań na dzieje Polski; także badaniami nad edukacją, świadomością i kulturą historyczną Polaków w XVIII-XX w. oraz dziejami dydaktyki historii i polskich mitów historycznych; analiza podstaw metodologicznych dyscyplin metahistorycznych: historii historiografii, teorii kultury historycznej i dydaktyki historii, opracowanie nowoczesnego modelu kształcenia historycznego.
Publikacje: ok. 515 prac naukowych, w tym: 22 książki, m.in.: Warszawskie środowisko historyczne 1832-1869 (1970); Dydaktyka historii w Polsce 1773-1918 (1974); Idee i postawy. Historia i historycy polscy 1914-1918 (1975); Kultura historyczna dawna i współczesna (1979); Historiografia polska XX w., cz. I: Lata 1900-1918 (1982); Wielokształtność historii (1990); Historiografia i kultura historyczna, cz. I-II (1990); Dydaktyka historii (współautor) (1993); wyd. 2 (1994); Historia jako dialog (1996); Edukacja historyczna młodzieży - problemy i kontrowersje u progu XXI w. (1998); Warszawskie środowisko historyczne w okresie II Rzeczypospolitej (1999); Historia i historycy (2005). Redakcja naukowa ponad 40 tomów prac zbiorowych, m.in.: Edukacja historyczna społeczeństwa polskiego w XIX w. (1981); Środowiska historyczne II Rzeczypospolitej, cz. I-V (1986-1990); Tradycja grunwaldzka, cz. I-V (1989-1990); Historia najnowsza jako przedmiot badań i nauczania (1990); Metodologiczne problemy syntezy historii historiografii polskiej (1998); Wielokulturowe środowisko Lwowa w XIX i XX w., t. I-V (2004-2007); Współczesna dydaktyka historii (2004); Złota księga historiografii lwowskiej XIX i XX wieku (2007, współredakcja).
Promotor: 14 rozpraw doktorskich, patronat nad kilkunastoma habilitacjami; niektórzy uczniowie są już profesorami w Warszawie, Białymstoku, Kielcach i Lublinie.
