Zmarł profesor Włodzimierz Bonusiak, były rektor Uniwersytetu Rzeszowskiego

Prof. dr hab. Włodzimierz Bonusiak – ceniony historyk, specjalista z zakresu historii politycznej i gospodarczej, współtwórca i wieloletni rektor Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie oraz dziekan Wydziału Socjologiczno-Historycznego WSP. Promotor kilkuset prac dyplomowych oraz 39 dysertacji doktorskich; siedmioro spośród jego uczniów uzyskało stopień doktora habilitowanego, dwóch otrzymało tytuł profesora.

Urodził się w Kaliszu 21 lutego 1942 r. w Kaliszu, jego ojciec był prezydentem miasta (także jako przewodniczący Miejskiej Rady narodowej). Studia historyczne ukończył na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu w roku 1965. Pracował jako nauczyciel  i dyrektor szkoły dla pracuj acych. W roku 1974 przeniósł się do Rzeszowa, gdzie podjął pracę na Politechnice Rzeszowskiej. Rozprawę doktorską obronił w Poznaniu w 1975 roku, habilitację uzyskał w roku 1981, w roku następnym został zatrudniony na stanowisku docenta w ówczesnej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W uczelni tej pełnił funkcje rektora, prorektora, prodziekana, dziekana, dyrektora Instytutu Historii, kierownika Zakładu Historii Najnowszej. W 1990 został profesorem nadzwyczajnym, w 1993 Prezydent RP nadał mu tytuł profesora.

Praca magisterska: Kaliska Manufaktura Pluszu i Aksamitu (1965), praca doktorska: Rozwój ekonomiczno-społeczny miasta Kalisza w okresie zaborów (1973), praca habilitacyjna: Polityka ludnościowa III Rzeszy na okupowanych obszarach ZSRR (1981), profesor nadzwyczajny od 1990, profesor zwyczajny od 1993.

Doktor honoris causa uniwersytetów w Czerniowcach i Drohobyczu na Ukrainie. Aktywny w licznych organizacjach i stowarzyszeniach, pełnił m. in. funkcje prezesa Towarzystwa Naukowego w Rzeszowie, członka Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, członka Zarządu Głównego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej oraz członka Rady Naukowej Głównej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie.

Był cżłonkiem i dziąłaczem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, aktywny w Komitech Uczelniach, jak i Komitecie Wojewódzkim PZPR w Rzeszowie - jako kierownik Wydziału Nauki, dyrektor Międzywojewódzkiej Szkoły Partyjnej, nastepnie sekretarz ds. nauki.

Zajmował się histrorią gopsodarczą, min. przemysłem naftowym, politykiem okupantów na polskich Kresach Wschodnich w okresie II wojny światowej, zajmował się także m. in. losami polskich robotników przymusowych w III Rzeszy, dziejami i współczesnością stosunków polsko-niemieckich i polsko-ukraińskich, stał na czele zespołów naukowych przygotowujących monografie podkarpackich miejscowości (w tym m. in. „Dzieje Rzeszowa”), był autorem podręczników do historii Polski od okresu międzywojennego po czasy współczesne, ostatni z nich opublikował w 2025 roku.

W latach 90. XX wieku aktywnie działał na rzecz powstania Uniwersytetu Rzeszowskiego, stając się jednym z ojców – założycieli Uczelni. W latach 2002-2008 Rektor Uniwersytetu Rzeszowskiego, w latach 2008-2012 dyrektor Instytutu Historii. Po przejściu na emeryturę nadal aktywny naukowo i blisko związany z Uniwersytetem Rzeszowskim. Zmarł w Rzeszowie 13 października 2025 roku.