Wilki boją się ludzi. Komentarz do pogryzień

Fot. WWF Polska

Jest to zachowanie absolutnie nietypowe dla zdrowego wilka, który nie tylko nie przejawia agresji wobec ludzi, ale po prostu nas unika. To dlatego, od momentu objęcia wilka ścisłą ochroną gatunkową, w 1998 roku, podobnych przypadków w Polsce nie odnotowano. Mało tego nie znamy też podobnych zdarzeń, w naszym kraju, po II Wojnie Światowej.

Zaistniała sytuacja wymaga więc przeprowadzenia dokładnych analiz w celu poznania powodów nienaturalnego zachowania tego osobnika. Pytania, na które w pierwszej kolejności pozwolą odpowiedzieć prowadzone badania to: czy rzeczywiście był to wilk (mógł być to mieszaniec wilka z psem), czy był to osobnik zdrowy (mógł być chory np. na wściekliznę) i wreszcie, czy miał, na przykład w okresie dorastania, wcześniejszy kontakt z człowiekiem, który wpłynął na jego zachowanie.

- Źle by się stało gdyby ta jednostkowa sytuacja rzutowała na ocenę całego gatunku – oświadcza Fundacja WWF, zajmująca się ochroną gatunkową. Stereotypowe postrzeganie wilka już raz sprowadziło go w naszym kraju na skraj wyginięcia. Na początku lat 90-tych, ubiegłego wieku, żyło w Polsce zaledwie 200 osobników. Od tego czasu wilków u nas przybywa (obecnie około 1400 osobników) i poszerzają swój zasięg występowania. Oprócz populacji karpackiej, czyli wilków z Bieszczad, istnieje też populacja bałtycka i środkowo-europejska, ta ostatnia posiada nadal status zagrożonej. Niebezpieczeństwem dla wilków jest cywilizacja: drogi przecinające jego naturalne siedliska, wnyki i kłusownictwo...

Wilk jest zwierzęciem pożytecznym, zmniejsza ilość dzikich ssaków kopytnych, takich jak jelenie czy sarny, które mogą uszkadzać młode drzewa. Wilk jest jednak także drapieżnikiem, dlatego chcąc by w Polsce istniał ten charyzmatyczny gatunek musimy się nauczyć współistnienia z nim. Ataki na człowieka są jednak absolutną rzadkością.