Zasady udzielania pomocy de minimis

Pomoc de minimis jest oferowana przez państwo w różnych formach. Może to być na przykład dotacja, dopłata do oprocentowania kredytów bankowych, umorzenie zaległości podatkowych czy odsetek od zaległości podatkowych, umorzenie kosztów egzekucyjnych, jednorazowa amortyzacja, rozłożenie na raty płatności podatku lub odsetek. 

Zasady udzielania pomocy publicznej reguluje prawo unijne, a musi ją zatwierdzać Komisja Europejska. Jednym z wyjątków jest właśnie pomoc de minimis, która nazwę zawdzięcza zasadzie prawa rzymskiego - prawo nie troszczy się o drobiazgi (łac. de minimis non curat lex). Pomoc de minimis ze względu na małą wartość nie zakłóca konkurencji i nie wpływa na handel między członkami Unii Europejskiej.

100 albo 200 tysiący euro na trzy lata

Wysokość maksymalnego wsparcia udzielanego przedsiębiorcy w ramach pomocy de minimis jest określona w rozporządzeniu Komisji Europejskiej (rozporządzenie w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis), zatem limit jest taki sam we wszystkich państwach członkowskich Wspólnoty Europejskiej: wsparcie de minimis nie może przekroczyć 200 euro w ciągu trzech lat. Co ważne, do ustalonej puli wlicza się wszelkie wsparcie uzyskane przez przedsiębiorcę, bez względu na jego formę czy cel. Niższy limit przewidziany został dla przedsiębiorców działających w sektorze transportu drogowego. Muszą oni pilnować, aby łączna uzyskana przez nich pomoc nie przekroczyła 100 euro.

- Są to kwoty brutto, czyli zawierają w sobie ewentualne podatki - Katarzyna Rola-Stężycka z Tax Care. - Wartości te ustala się, biorąc pod uwagę pomoc udzieloną w danym roku oraz w dwóch latach poprzedzających. Obliczając wysokość pomocy de minimis, dokonuje się przeliczenia na euro według kursu średniego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu udzielenia pomocy.

Podmiot udzielający pomocy de minimis wydaje zaświadczenie o jego wysokości, podając wartość pomocy zarówno w złotówkach, jak i w euro. Jeżeli decyzja organu udzielającego pomocy zawiera wszystkie dane, które musi zawierać zaświadczenie o pomocy de minimis, zaświadczenie nie jest potrzebne.

Państwo pilnuje limitu

Niejednokrotnie w ustawie znajduje się zapis: „Pomoc, o której mowa (…), stanowi pomoc de minimis, udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.” Tak jest na przykład w przypadku korzystnej dla przedsiębiorców jednorazowej amortyzacji, przewidzianej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Komisja Europejska wymaga, aby państwo poinformowało zainteresowaną wsparciem firmę zarówno o tym, że jest to właśnie pomoc de minimis, jak również o kwocie tej pomocy. Podmiot udzielający wsparcia musi również przed przyznaniem pomocy uzyskać od przedsiębiorcy oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis otrzymanej w danym roku i w dwóch poprzednich latach. To również na organach państwa ciąży obowiązek, by starannie sprawdzić, czy przyznanie kolejnego wsparcia nie spowoduje przekroczenia pułapu de minimis.

- Jeśli limit pomocy zostanie przekroczony, to konsekwencje poniesie przedsiębiorca – wyjaśnia ekspertka Tax Care. - W takiej sytuacji musiałby zwrócić udzieloną pomoc, i to z odsetkami. Dotyczy to jednak tej pomocy, z którą wiąże się przekroczenie pułapu de minimis.

Nie dla firm w trudnej sytuacji

Pomoc de minimis nie może być jednak przyznana przedsiębiorcy, który znalazł się w trudnej sytuacji. Mówi o tym wprost rozporządzenie Komisji Europejskiej. Z takim stanowiskiem zgodne są też rozstrzygnięcia polskich organów i sądów, na przykład wyrok WSA w Warszawie z dnia 27.04.2010 r, sygn. akt III SA/Wa 2067/09. W sprawie tej fiskus odmówił firmie przyznania ulgi podatkowej w postaci rozłożenia na raty spłaty zaległości podatkowych. Przedsiębiorca złożył skargę do sądu, ten jednak poparł stanowisko fiskusa, argumentując że pomoc de minimis nie może być przyznana „takim przedsiębiorstwom, które z różnych powodów znalazły się w kłopotach finansowych (nie mających charakteru przejściowego), których nie są w stanie przezwyciężyć samodzielnie, bez pomocy z zewnątrz, i w związku z tym w perspektywie krótko- lub średnioterminowej grozi im zniknięcie z rynku.”

Stosownie do pkt 11 Wytycznych Wspólnotowych, przedsiębiorstwo może być uznane za zagrożone (w trudnej sytuacji) szczególnie wtedy, gdy występują takie typowe oznaki, jak: rosnące straty, malejący obrót, zwiększanie się zapasów, nadwyżki produkcji, zmniejszający się przepływ środków finansowych, rosnące zadłużenie, rosnące kwoty odsetek i zmniejszająca się lub zerowa wartość aktywów netto.

kar